Tijd voor het verhaal

Zoals beloofd komt het ervan: een beschrijving van mijn reis van kroeshaar naar Curly en weer terug naar kroes. Ofwel: The story of my hair...

Omdat het logisch is dat ik met kroeshaar ben geboren, zal ik het niet over de eerste twaalf jaar van mijn leven hebben. Voor de algemene beeldvorming is het wel handig om te vermelden dat ik in mijn jongere jaren altijd een gezonde bos haren had die mijn moeder onderhield en op z'n langst ongeveer iets voorbij schouderlengte was.
Op mijn twaalfde zwom ik wekelijks met school en we merkten dat ondanks regelmatige wassessies mijn hoofdhuid door het chloor erg jeukte. Uiteindelijk adviseerde mijn kapper mijn haar te curlyen "want dat was gezond voor mijn haar"...
Dusssss... Zo gezegd, zo gedaan.

In de jaren daarna bezocht ik de kapper eens in de drie maanden om mijn uitgroei bij te werken. Ik ben eigenlijk erg trouw aan een kapper: als je goed bent, is mijn liefde voor eeuwig. Maar omdat ik toch te vaak ontevreden de stoel verliet (denk aan: 3 uur wachten op een kapster die "over een half uurtje er weer is" of "ik knip maar een klein stukje" terwijl het minimaal 10 centimeter werd of in het Antilliaans/Kaapverdiaans overduidelijk over mij en andere klanten lullen terwijl ze met hun handen in mijn haar stonden) was ik genoodzaakt om iedere keer na een tijdje (of een aantal jaar) toch weer op zoek te gaan naar dé perfecte kroeshaar kapper.. Sad to say: tot op heden heb ik er nog geen gevonden.
Grappig genoeg bleef ik gedurende meer dan vijftien jaar curly steeds hangen tussen rond schouderlengte. Soms iets langer, soms iets korter. Achteraf, en stiekem ook toen al, weet ik precies waar dit aan lag: eerst een kapster die mijn haar iedere keer van uitgroei tot aan de punten ontkroeste waardoor mijn punten al snel futloos en slierterig werden, waardoor de lengte die ik aan mijn uitgroei had opgespaard er aan de onderkant vanaf werd geknipt. Ook nadat ik naar een andere kapster overstapte bleek iedere keer niet meer mogelijk om mijn punten gezond te krijgen...

Twee jaar geleden wilde ik iets nieuws en dacht: waarom niet relaxen?!
Uiteindelijk toch iets te rigoreus, dus in samenspraak met mijn kapster heb ik besloten weer gewoon de curlybehandeling te doen, waarbij we het krulspeldenproces (die de krul erin zouden brengen) oversloegen. Curly zonder de krul dus. En dat was het begin van het einde... Iedere week naar de kapper om de wassen, krullen en drogen. Iedere f-ing zaterdag €25,- aftikken en minimaal 3 uur in de kapperszaak waarvan 1,5 uur onder de f-ing hete droger. Lieve mensen, ik weet niet hoe sommigen van jullie het doen, maar ik ben drie zaterdagen geweest en doen dacht ik: internet weet alles, dus ik ga het gewoon googlen.
Ondertussen merkte ik dat mijn haar brak (en dat had ik met curly nooit). Ik zag overal kleine stukjes haar. Mijn kapster had me een pot Gloss Sheen laten kopen en daarvan moest ik een of twee keer in de week een klein beetje over mijn haar verdelen. Iedere avond m'n haar wrappen: nog meer haar in de borstel en wasbak. Ik vond het al vreemd.. maar ja, je denkt: de kapper weet wat ze adviseert.
Anyway: Internet wist inderdaad alles, want ik kwam terecht op hairlista.com. En daar kwam ik voor het eerst terecht op meiden die op een healthy hair journey waren. Een wereld ging voor me open!!

Ik besloot de periode tussen behandelingen te vergroten en voordat ik het wist passeerde de drie maanden, zes maanden en toen zag ik Miss Chime's haar..  Kijk eens op haar site, dan zie je wat ik bedoel, alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. NATURAL MOI, HAIR I COME!! Uiteindelijk heb ik me tien maanden aan mijn steeds dunner wordende chemische strengen vastgeklampt (stom genoeg twee keer mijn haren laten fohnen en tangen en iedere keer lag er een lading haren waar je bang van wordt op de grond), totdat ik me realiseerde dat ik niet meer wist waarop ikeigenlijk wachtte... En daarnaast was ik de afhankelijkheid van kappers gewoon zat Zat ZAT! Het was tijd voor de grote knipbeurt: my big chop. Ik heb me uiteindelijk laten overhalen om het niet zelf te doen, maar te laten doen...

Pssssshhhhh...

Ken je dat? Je hoofd zegt "Hell no!", je hart zegt "WTF", maar je mond zegt: "Oké...". Ondertussen zie je die trein aankomen, je hoort 'm toeteren en voelt de wind van de aankomende en klap, maar die onzichtbare krachtvan pure chicken shit nagelt je vast in de kappersstoel aan de rails ... En bij deze beschrijving laat ik het even. Ik heb die hele ervaring (die zo mooi en bevrijdend had moeten zijn) nog geen plekje op de verwerkingsbank kunnen geven. Laten we het erop houden dat ik bij binnenkomst werd weggekeken, de kapper niet naar me luisterde, maar terwijl zijn schaar door mijn haren bewoog had hij wel tijd om z'n matties de foto's op zijn telefoon te laten zien. Daarna wilde hij het nog netjes knippen. Mijn lippen zaten vastgelijmd, maar mijn blik liet weten op welke donkere plek hij zijn schaar kon stoppen.
Het resultaat: een lengteverschil van ongeveer twee cm tussen de rechter en linkerkant van mijn hoofd. Pfffff... Zoals ik al zei: ik moet het nog steeds verwerken.

Inmiddels is het:
10 maanden en 4 dagen sinds mijn Big Chop
en 19 maanden, 3 weken en 5 dagen sinds mijn laatste curlybehandeling.

BAM!

ja ja ja, ik weet het: als er geen foto's bij zitten, dan is het niet gebeurd. Daarom (gezien het tijdstip en mijn oh zo noodzakelijke nachtrust) maar twee foto's die je mijn haar curly in 2007 laten zien en een foto van mijn haar kort na mijn chop.

Een echte compilatie komt nog!!! I Promise...

 2007

3 maanden na Big Chop